Diagnoza autyzmu
Pierwszą rzeczą potrzebną do niesienia pomocy naszym dzieciom jest zrozumienie tego, czego doświadczają. Zrozumienie, że ich system przetwarzania sensorycznego zachowuje się inaczej niż nasz. Przetwarzanie …
Pierwszą rzeczą potrzebną do niesienia pomocy naszym dzieciom jest zrozumienie tego, czego doświadczają. Zrozumienie, że ich system przetwarzania sensorycznego zachowuje się inaczej niż nasz. Przetwarzanie …
O tym, że edukacja w zakresie zdrowia psychicznego i walka ze stygmatyzacją społeczną jest niezwykle potrzeba nie trzeba nikogo przekonywać. Jednak zadając sobie pytanie dlaczego …
„Piekło depresji polega na utracie nadziei”Antoni Kępiński, „Melancholia” „Depresja jest ślepa. Nie nawiązuje kontaktu, nie dostrzega możliwości pomocy, „weź się w garść” – mówią bliscy. …
Życie każdego z nas nie jest pozbawione traum i bardzo trudnych wydarzeń. Doświadczenia które zbieramy podczas życia warunkują styl przywiązania który się w nas wykształca, …
„Kiedy pępowina łączy dwa serca, spaja je w jeden magiczny świat, świat w którym dzieje się coś magicznego i cudownego, a zarazem nieznanego.” Czas ciąży …
W ostatnich latach wielu rodziców, jak również pedagogów boryka się z licznymi, narastającymi problemami wychowawczo – dydaktycznymi. Zaburzenia występujące u dzieci zwłaszcza w wieku szkolnym stawiają wszystkich, którzy pozostają z nimi w bezpośrednich relacjach, w sytuacji wzmożonej kontroli, co za tym idzie zmuszają ich najbliższe otoczenie do poszukiwania rozwiązań i włączenia takich działań, dzięki którym będzie można pomóc dziecku i móc poradzić sobie z jego problemem. Takim zaburzeniem, które ostatnio spędza sen z oczu rodzicom, a w placówkach oświatowych wzbudza lęk jest „widmo” ADHD. Uczucia, te są w ostatnim czasie jednym z najtrudniejszych zaburzeń, które w znaczny sposób utrudnia prawidłowe funkcjonowanie rodziny, a w szkole utrudnia masową edukację.
Niejeden rodzic zadaje sobie pytanie „czy można pomóc mojemu dziecku?”, „jak można pomóc mojemu dziecku?”, „co to takiego ADHD i czy moje dziecko ma już ADHD czy może popełniliśmy jako rodzice jakiś błąd wychowawczy?”.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, określany jest w literaturze jako:
zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
bądź
zaburzenia hiperkinetyczne, czyli grupa zaburzeń charakteryzujących się „wczesnym początkiem (zazwyczaj w pierwszych pięciu latach życia), brakiem wytrwałości w realizacji zadań wymagających zaangażowania poznawczego, tendencją do przechodzenia od jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej z nich oraz zdezorganizowaną, słabo kontrolowaną nadmierną aktywnością”1.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi przejawia się:
Jeśli jesteśmy rodzicem dziecka, które dotyka problem nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi to znane są nam sytuacje, kiedy prosimy je o wykonanie czynności typu:
Rodzic: „Kubusiu, idź do swojego pokoju, zamknij okno i przynieś mi z biurka zeszyty do sprawdzenia”.
Kuba: cisza
Rodzic nieco głośniej: „Kuba, idź do swojego pokoju, zamknij okno i przynieś mi z biurka zeszyty do sprawdzenia”.
Kuba: cisza
Rodzic znacznie głośniej do tego poirytowany: „Kuba!!, idź do swojego pokoju, zamknij okno i przynieś mi w końcu z biurka te zeszyty do sprawdzenia!!”.
Kuba: No dobra!! Czego się wydzierasz na mnie!!!
Przeanalizujmy teraz co dzieje się z naszym dzieckiem i naszą prośbą, która według nas w końcu dotarła do dziecka.
Dziecko dotknięte jest brakiem równowagi między procesami pobudzania i hamowania. Przewaga procesów pobudzenia, wyraża się m.in. nadmierną ruchliwością, impulsywnością czy też częstą zmianą formy swojej aktywności. Dzieci podejmują czynności, których nie kończą, a już w między czasie zaczynają inne. Dzieci te są najczęściej bardzo krzykliwe, często agresywne i należy pamiętać, że jest to agresja niezamierzona. Niemniej jednak zachowanie dziecka prowadzi do wielu problemów i konfliktów zarówno w domu, jak i przedszkolu czy szkole. Zdarza się, że wczesne objawy nadpobudliwości są często bagatelizowane, co może powodować utrwalenie się niewłaściwych form zachowania3.
ADHD klasyfikowane jest na kilka podtypów:
Podłoże tej choroby upatrywane jest w genetyce bądź w wyniku uszkodzenia centralnego układu nerwowego.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że zgodnie z obowiązującą obecnie teorią i prowadzonymi badaniami, ADHD jest uwarunkowane neurobiologicznie. Przyjmuje się że obszar mózgu odpowiedzialny za skupienie uwagi, zachowanie i impulsywność jest mniej aktywny niż u dzieci wolnych od ADHD.
Istnieje wiele przyczyn wywołujących ADHD, należy jednak pamiętać, że nie są one dokładnie znane i zbadane. Do znanych przyczyn wywołujących te zaburzenia należą m.in.:
Z całą pewnością decydującej roli w rozwoju zaburzeń nie odgrywają styl i metody wychowawcze, czy środowisko szkolne. Istotne jest natomiast, że czynniki zewnętrzne mogą wywierać wpływ zarówno pozytywny, jak i negatywny na rozwój i przebieg zaburzeń nadpobudliwości z deficytem uwagi7.
PDF: One są ws,ród nas – Dziecko z ADHD w szkole i przedszkolu
„ADHD i ADD – co badania i aktualna wiedza naukowa o tym mówią?: https://www.youtube.com/watch?v=Y_WOzr3WRhc
„Spektrum ADHD u dorosłych – jak się objawia i jak sobie z nim radzić?”: https://www.youtube.com/watch?v=IcGJIIQSqRg