Terapia indywidualna dzieci

Jeśli problem dotyczy dziecka pierwsza rozmowa psychoterapeuty z rodzicami odbywa się bez jego uczestnictwa. Celem spotkania jest głębsze zrozumienie sytuacji, która jest powodem zgłoszenia. Zebranie w bezpośredniej rozmowie najważniejszych informacji pozwala zdecydować, czy jest potrzebna pomoc, a jeśli tak, to w jakiej formie. Spotkanie kończy się wspólnym ustaleniem dalszego trybu postępowania. Jeżeli w wyniku konsultacji okaże się, że potrzebne są dodatkowe badania wówczas ustalony zostanie plan dalszych działań przy wsparciu innych specjalistów.

Psychoterapia indywidualna dla dzieci młodszych, przypomina swobodną zabawę opartą na odwoływaniu się do naturalnych zainteresowań dziecka i form ekspresji (rysowanie, układanie, lepienie, zabawa wybranymi przedmiotami, nadawanie ról itp.).

Podczas terapii dziecko, wykorzystując swoją naturalną aktywność w zabawie i rozmowie, przekazuje ważne dla niego sprawy i problemy, pokazując jednocześnie, w jaki sposób je przeżywa. W trakcie spotkań, na bazie tworzącego się zaufania w relacji terapeutycznej pomiędzy dzieckiem a terapeutą możliwa staje się zmiana dotycząca niekorzystnych emocji i blokujących rozwój dziecka trudności.

Częstotliwość sesji jest uzależniona od wskazań do leczenia – zwykle jest to jedno spotkanie w tygodniu.

Podczas procesu terapii dziecka ważne jest także zaangażowanie i wsparcie rodziców. Psychoterapeuta podczas kontaktu z rodzicami stara się im pomóc w jak najlepszym rozumieniu swojego dziecka, jego wewnętrznego świata, postrzegania i przeżywania siebie i innych (dotyczyć to może np. lepszego rozumienia przebiegu rozwoju dziecka i jego kryzysów, problemów separacyjnych, seksualności, trudności w uczeniu się, fobii, zachowań agresywnych).

Na spotkaniach z rodzicami nie są jednak omawiane szczegóły tego, o czym dziecko mówi czy w inny sposób komunikuje psychoterapeucie podczas spotkań. Psychoterapeutę obowiązuje bowiem zasada poufności, dotycząca wszystkiego, co dzieje się w gabinecie. Funkcją takiego podejścia jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni i warunków sprzyjających terapii dziecka. Odstępstwem od zasady poufności są sytuacje zagrożenia zdrowia lub życia (np. wypowiedzi świadczące o myślach samobójczych).